Załóżmy, że macie wybór pomiędzy dwoma językami: X i Y. Obydwa są praktycznie identyczne - z jedną różnicą. W języku X do pętli czy instrukcji warunkowych korzysta się z klamer (jak w większości języków programowania):
if (warunek) {
działanie();
}
else {
działanie2();
}
Język Y używa zamiast tego słów kluczowych:
if (warunek);
działanie();
else;
działanie2();
end;
(W powyższym przypadku else; jest interpretowane jako end; if(!warunek);)
A jakie jest pytanie? ;]
Klamry. Bo wygodniej się pisze { niż begin.
@up@up, pewnie takie, którą opcje byś wolał, @ShookTea pomyślał jeszcze o zagadce do pytania, byśmy się nie nudzili. <bravooo>
czemu nie ma odpowiedzi Z:
def main():
sralal...
blablabla...
cos_tam_jeszcze_ciekawego
?
Więc zależy...
{ pisze się wygodniej, a z kolei begin jest czytelniejsze.
Jeżeli obydwa są praktycznie identyczne, to wybrałbym jakiś trzeci, przy którym nie zastanawiałbym się nad taką trudną decyzją ;-;
if (warunek);
działanie();
else;
działanie2();
end;
Średniki po if i else są bez sensu.
Najczytelniejszy byłby render z LaTeXa :]
Osobiście uważam, że klamry są najlepszym rozwiązaniem/lepszym od begin...end bo:
- są logiczne co najmniej w takim stopniu jak begin...end
Klamry są o tyle logiczne, że służą do grupowania/wydzielania danej treści i to nie tylko w programowaniu; begin i end są czytelniejsze, bo łatwiej jest czytać słowa, niż zestawy znaków (nie dotyczy Johna Nasha);
- łatwiej/szybciej można je napisać
Tak, łatwiej jest napisać dwa znaki, niż osiem - tutaj nie ma żadnych "ale";
- nie mieszaja sie z keywordami/nazwami
begin i end także się nie mieszają, bo to są keywordy; Na dodatek kolorowanie składni zawsze elegancko je uwidacznia spośród innych słów w kodzie programu, przy czym oczywiście jeszcze pomaga "code folding";
- jako dla mnie, ścisłowca, łatwiej jest wypatrzeć i zinterpretować jeden znak (który tutaj się dodatkowo wyróżnia od innych) niż cały wyraz
Patrz punkt wyżej - "syntax highlighting" + "code folding" daje znaczące wyróżnienie; Umysł ścisły czy humanistyczny nie ma tutaj większego znaczenia - interpretacja kodu jest zawsze prosta, jeśli jest kolorowanie składni; Więc czy dany blok wydzielany jest za pomocą znaków {}, [], (), %%, czy za pomocą słów begin-end, poczatek-koniec, start-finish - większego znaczenia nie ma, bo i tak jeśli są innym kolorem/stylem w porównaniu z pozostałą częścią kodu to i tak rozum podpowiada, że znaczą one więcej, niż tylko pusty tekst; Do tego dochodzą jeszcze odpowiednie wcięcia, które uwidaczniają dany blok kodu, które też znacząco wpływają na postrzeganie;
Podsumowując - ciężko jest o w pełni obiektywną ocenę, bo przeszkadza przy tym przyzwyczajenie z danego języka; Programistom C, C++, C#, Java itd. na pewno łatwiej zrozumieć klamry, zaś programistom pascala czy VB łatwiej zrozumieć słowne keywordy; Gdyby one komukolwiek przeszkadzały - nie wymyślano by takich składni, bo po co? Po to, żeby się męczyć i gubić w kodzie?
Osobiście wolę begin, end bo takie jest moje przyzwyczajenie z Pascala, ale to ocena subiektywna, z którą dużo osób się nie zgodzi (głównie dlatego, że nie piszą w Pascalu czy VB);
Na dodatek zobacz na składnię VB - w nim dopiero trzeba się opisać, a nikomu to nie przeszkadza; Zobacz jak wygląda deklaracja zmiennej:
VB:
Dim FooVar As Integer;
Pascal:
FooVar: Integer;
C++:
int FooVar;
Części ludzi po prostu nie przeszkadza to, że trzeba więcej napisać, by zrobić dokładnie to samo, co w innych językach można osiągnąć dwa razy krócej.
Od paru ładnych lat piszę w Rubym, gdzie jest begin i end i bardzo rzadko się spotyka słowo begin.
- nie mieszaja sie z keywordami/nazwami
- jako dla mnie, ścisłowca, łatwiej jest wypatrzeć i zinterpretować jeden znak (który tutaj się dodatkowo wyróżnia od innych) niż cały wyraz
Jak na moje to dziwne podejście. begin i end są keywordami jak powiedział @furious programming, więc nie mają się z czym mieszać. Przykład (Ruby, co raczej oczywiste):
class Foo
def self.end
puts 'end'
end
end
Foo.end #=> end
Nie wiem jak ty, ale ja jako ścisłowiec zarówno } jak i end rozumiem jako ideę końca bloku, a nie jako słowo czy symbol. Dodatkowo, jak piszę to chciał bym móc od razu zauważyć gdzie jest koniec bloku, a z racji, że w Rubym można napisać
var = if a then b else c end
(na szczęście rzadko spotykane, raczej używa się ?:) co daje złudzenie, że kod wygląda jak tekst napisany w języku naturalnym.
Duzym ulatwieniem sa tez "kreski" okreslajace dany blok (nie wiem za bardzo jak to sie nazywa ;P), np.
W tym przypadku zaznaczylem na czerwono w celu uwidoczenienia efektu.
Ja nie na widzę 2 konwencji (właściwie 3) w językach z klamrami jednej jak wyżej, drugiej gdzie otwierająca klamra jest w linii niżej. Przestawienie się jest czasami dość ciężkie. Trzecia grupa to pisanie jedno linijko-wców.
IMO średniki, klamry czy bloki powinny być wywalone a zasięg powinien być opisany przy pomocy wcięć. Niestety jeśli język ma odnieść sukces to składnia musi być oparta na C a ta choć na pierwszy rzut oka oszczędna to trzeba czasem się nagimnastykować, choćby tą klamrę zrobić SHIFT+[. Poza tym teraz przy automatycznym wykańczaniu kodu wszystko sprowadza się do napisania sygnaturki i wybraniu z listy podpowiedzi bądź wstawienie całego szablonu np. klasy.
Obecne języki IMO powinny ściśle współpracować z IDE np. zbędne jest robienie deklaracji funkcji skoro IDE może nam taką listę ładnie wygenerować na podstawie definicji.
Rygor w sprawie jednego słusznego stylu sprawia, że nie trzeba się denerwować na to jaki kod dostaniemy bo przynajmniej formatowanie będzie po ludzku.
Kiedyś przez oczy przemknął mi jeszcze taki zapis if'a:
foo := 7 if bar>0
Niestety nie pamiętam języka - co o takim czymś myślicie? Przynajmniej do prostych warunków zamiast
if bar>0 then
foo := 7
szopenfx napisał(a)
co o takim czymś myślicie?
Szczerze mówiąc - strasznie to dziwnie wygląda...
IMHO jeśli ma być warunek, po spełnieniu którego mają być wykonywane instrukcje, to składniowo warunek powinien być pierwszy, a instrukcje, które mają być wykonane gdy warunek jest prawdziwy - po nim;
Jeśli natomiast taka składnia miałaby być jedynie do wyrażej prostych, a przy bardziej złożonych na odwrót - analiza kodu była by naprawdę wkurzająca; Część warunków pewnie by się w ogóle nie zauważyło, chyba że kolorowanie składni wyróżniałoby znacząco tego ifa;
szopenfx napisał(a)
Niestety jeśli język ma odnieść sukces to składnia musi być oparta na C
@Patryk27 - Twój SScript ma szansę na sukces! :]
@szopenfx, @furious programming ta składnia nie pochodzi z CoffeeScripta (który ją zaciągnął z Rubiego), tylko z Perla i jest całkiem wygodna (przynajmniej dla mnie). Taki zapis wygląda jak zapis zdania w języku angielskim, przykład:
print while gets # użyłem tu trochę magii (`print` domyślnie wypisuje zawartość zmiennej globalnej `$_`, która działa jak w Perlu, jest ostatnim wczytanym ciągiem znaków
Może przykład wyżej jest nie do końca czytelny co ma całkowicie zrobić (przynajmniej dla programistów), ale to jest cat napisane w Rubym. Innym przykładem może być:
@my_var = true if @my_var.nil?
Co przypisze do zmiennej @my_var prawdę wtedy i tylko wtedy gdy @my_var będzie puste (dla wartości nie boolowskich można dać zwykłe @my_var ||= 10).