Nie rozumiem jednej rzeczy. W książce "MySQL. Mechanizmy wewnętrzne bazy danych. (darmowy rozdział)", pada wypowiedź:
Ogólnie rzecz biorąc, serwer wątkowy jest idealny wtedy, gdy programy obsługi połączeń muszą współdzielić wiele danych, a programiście nie brakuje umiejętności. Kiedy trzeba było wybrać model odpowiedni dla MySQL, wybór był prosty. Serwer baz danych musi mieć wiele współużytkowanych buforów oraz innych współdzielonych danych.
Jeśli chodzi o umiejętności programistyczne, tych również nie brakowało. Podobnie jak dobry jeździec staje się jednością ze swoim koniem, tak Monty stał się jednością z komputerem. Bolało go, kiedy widział marnotrawienie zasobów systemowych. Był pewien, że potrafi napisać kod praktycznie pozbawiony usterek, poradzić sobie z problemami współbieżności powodowanymi przez wątki, a nawet pracować z małym stosem. Co za ekscytujące wyzwanie! Oczywiście, wybrał wątki.
Gdy patrzę na dokumentację PostgreSQL to wygląda, że on bazuje na procesach.
The PostgreSQL server can handle multiple concurrent connections from clients. To achieve this it starts ("forks") a new process for each connection. From that point on, the client and the new server process communicate without intervention by the original postgres process. Thus, the master server process is always running, waiting for client connections, whereas client and associated server processes come and go. (All of this is of course invisible to the user. We only mention it here for completeness.)
Źródło: http://www.postgresql.org/docs/9.1/static/tutorial-arch.html
Jak to jest? Który model jest korzystny dla baz danych?